Değer-sizsiniz

Saatleri nasıl geçirdiğini anlamadan bir günü bitiriveriyor insan.. Büyük bir yorgunlukla kendini eve zor atan yalnız insanlara dönüşüyoruz. Ne kadar konuşmak istiyorsak daha fazlasını susuyoruz. Eskiye nazaran daha hızlı tüketiyor ve daha hızlı harcıyoruz her şeyi. İlişkiler de nasibini alıyor tabii ki..

Dikkat ettim de eskiden insanlar ilişkilerini daha yoğun yaşardı. Uzun yıllar sever, bağlar kopsa da anıları uzun yıllar unutamazdı. Artık öyle değil. Bu hızlı yaşam döngüsünde az sevilen ve çabuk unutulan insanlar olmak, bazen de kendini beş para etmez hissetmek kaçınılmaz.

Yani daha doğrusu biz öyle sanıyoruz. İnsanın kendi değerini, başkasının belirleyemeyeceğini unutuyoruz. Sürüye kapılıp düzen böyle artık diyoruz. Düzen öyle değil aslında.!

İnsan, kendine verdiği değeri ne yediğinden ne içtiğinden başlayarak belirleyeceği gibi, kendine nasıl davranılmasını istiyorsa karşısındakine ona göre ses çıkararak da bunu yapabilir.

Değersiz hissettim, beni görmezden geldin, toplum böyle ama ben böyle değilim ve bu tavırları hak etmiyorum demediğin sürece insanlar sana o tavrı göstermeye keyifle devam ediyor… (Hani zaten çoğunluk böyle ya)

Evet toplumun bir parçasısın ama o bedenle o ruhla sen yaşıyorsun akşam eve o bedeni alıp sen geliyorsun. O kıymetsizlikle sen baş başa kalıyorsun. Neye ne kadar susarsan bir o kadar da maruz bırakılıyorsun. Kendini ifade ettiğin, ben buradayım ve değerliyim dediğin kadar da var oluyorsun.

Kendine değer mi vermek istiyorsun? Ne istediğini, ne istemediğini belirle ve insanlara bunları söyle.. Halin yok biliyorum fazladan cümle üretmeye ama buna mecbursun. Konuşmaya sandığından çok daha fazla ihtiyacın var.

Bedeninde beliren hastalıklar aslında konuşamadığın yalnızlıklar.

Son ses aç kalbinin şarkısını.. Dinlemek isteyene bağıra bağıra söyle. Anlat yorgun cümlelerini, haykır sevinçlerini ve o şarkıyı seninle söyleyenin kıymetini bil..

Seni yok eden, aşağıya çeken, sözlerini dinlemeyen birinin de fişini oyalanmadan çek.

Pelin ŞAHİN