Gencecik bir tıp öğrencisi.
Pırıl pırıl bir genç…
Yine aynı senaryo,
Şaşıramıyoruz bile artık.
Ama biz ve bizim gibiler
Utanıyoruz…
Çok utanıyoruz hem de
İçimizde elimizden bir şey gelmeyişinin öfkesi var.
Bide biz demiştik var kocaman.
Sorular var içimizde.
Daha ne olması gerek?
Daha ne kadar can gerek?
Daha ne yapmaları gerek?
Yapmadığı pislik kalmayan, uygulamadığı şiddet türü kalmayan bu “yurt” ların kapatılması için ne gerekli ?
Bir bakkal açmak isteseniz bir sürü evrak ve denetimden geçmeniz gerek.
Peki yüzlerce öğrencinin yaşadığı bu yurtları kim denetler?
Tabi birde sorunun temel kaynağı var.
Babası olacak adam demiş ki “cemaatin bir zararını görmedim”
E gördün işte…
Hoşuna gitti mi gördüklerin?
Peki duymadın mı hiç?
Ensar ismini kullanan vakıf bozuntularını?
Peki size soralım biraz da “Süper Müslümanlar”
Daha kaç tane gencimizi kurban edeceksiniz bu zihniyeti bozuk topluluklara?
Kaç çocuğunuz psikolojik şiddetle tanışacak genç yaşta?
Kaçı istismara uğrayacak ?
Bu cemaat dediğiniz olgulardan biri darbe yaptı bu ülkede
Bizi bize kırdırdı,
Yetmedi mi?
Daha ne yapması lazım ki vazgeçin bu alışkanlığınızdan?
Ülkemizin bu toksik alışkanlığından kurtulabileceğini, bu cehaletle bu dönemde savaşabileceğimizi düşünmüyorum.
Ama değişeceğine olan umudum tam.
Asla kaybetmeyeceğim.
Bir gün bu topraklara umut ekeceğiz.
Ve bir gün bu topraklardan sevgi biçeceğiz.
İnanıyoruz çocuklar
Siz de inanın
Güneş bir gün bizim içinde doğacak…
Emircan KUYUMCU
