8 Mart 1857 tarihinde ABD’nin New York kentinde, 40.000 dokuma işçisi daha iyi çalışma koşulları istemiyle, bir tekstil fabrikasında greve başladı.
Ancak polisin işçilere saldırması ve işçilerin fabrikaya kilitlenmesi, arkasından da çıkan yangında işçilerin fabrika önünde kurulan barikatlardan kaçamaması sonucunda, 120 kadın işçi can verdi.
İşçilerin cenaze törenine 10.000’i aşkın kişi katıldı.
Birleşmiş Milletler tarafından 8 Mart Dünya Kadınlar Günü olarak kabul edilmiştir.
İnsan hakları temelinde kadınların siyasi ve sosyal bilincinin geliştirilmesine, ekonomik, siyasi ve sosyal başarılarının kutlanmasına ayrılmaktadır.
Dünya Kadınlar Günü, kadın hakları hareketinde bir odak noktasıdır.
120 kadın yangında can vermiştir.
Devrimci kadınlardı bu kadınlar.
Adaletsizliğe, çalışma şartlarına karşı çıkarak, cesurca greve gitmişlerdi.
8 Mart kutlanacak bir gün değil, bu devrimci cesur kadınların anılması gereken bir gün.
O yıllardan bu yana kadın hakları konusunda birçok gelişme olmuştur ama yeterli değil gelişmeler.
İş hayatında kadınlar ne kadar yer alabiliyor?
Kaçı yönetici olabiliyor?
Çoğu zaman erkeklerden daha fazla çalışmak zorunda kalıyor, kendilerini kabul ettirmek için.
Başarılı çoğu kadın bir şekilde emeğinin karşılığını alamıyor.
Çalışma hayatında en büyük sorunlardan biride mobinge uğraması kadının.
Bir şekilde ya sessiz kalmak zorunda kalıyor.
İşini kaybetmemek için.
Ya da ayrılmak zorunda kalıyor.
TBMM’de kadın milletvekili oranı % 17 gibi çok düşük bir rakam.
Bugün diğer ülkelere baktığımızda, bu oran çok daha yüksek ve bir çok ülkenin lideri kadınlardan oluşmaktadır.
Bugünün anılmasına bile izin verilmiyor.
8 Mart geldiğinde, kadınlara karanfil dağıtmak değil anılmak.
Sadece yılda bir güne sığdırmak değil adaleti sağlamak.
Hediyeler, çiçekler bekleriz bugünde.
Ne kadar anlamsızca bir beklenti.
Bu kadar basit çözülecek bir konu değil, her gün bir kadın öldürülürken.
120 can gitmiştir o gün.
Devrimci cesur kadınlar…
Her gün dünyada binlerce kadın tacize uğruyor, mobinge maruz kalıyor, tecavüz ediliyor, öldürülüyor.
Biz ne yapıyoruz?
Yılda bir gün karanfil alarak yapılan kötülükleri, cinayetleri ve vahşeti unutturabileceğimizi düşünüyoruz.
Bizler eşiz, bizler anayız, bizler genç kız, bizler çalışan ve çalışmayan devrimci emekçi kadınlarız.
Ateşlerde yanan emekçilerin anısına…
Devrimci ruhlu kadınları severim,
Acelecidir ruhları,
En başta yürürler.
Vazgeçmezler yaşamaktan,
Pes etmezler savaşmaktan.
Özgür ruhlu kadınları severim.
Akıllarına ne eserse onu yaparlar.
Tırnaklarıyla kazıdıklarına ölümüne sahip çıkarlar.
Devrimci ve özgür kadınları severim.
Onlar yaşamdır
Yaşam onlardır.
Kader ELTUTAN
